大(da)佛(fo)(fo)(fo)(fo)寺(si)坐(zuo)落在(zai)(zai)四(si)川(chuan)省(sheng)榮縣城郊大(da)佛(fo)(fo)(fo)(fo)山(亦(yi)稱真如(ru)巖)山麓,山高(gao)海拔414米(mi)。半山之(zhi)上,有一(yi)尊巍峨(e)的石刻(ke)如(ru)來坐(zuo)佛(fo)(fo)(fo)(fo)佛(fo)(fo)(fo)(fo)像(xiang),世稱榮縣大(da)佛(fo)(fo)(fo)(fo)。佛(fo)(fo)(fo)(fo)身通高(gao)36.67米(mi),頭(tou)長8.76米(mi),肩寬(kuan)12.67米(mi),膝高(gao)12米(mi),腳寬(kuan)3.5米(mi),是世界第(di)(di)一(yi)大(da)釋迦(jia)牟(mou)尼佛(fo)(fo)(fo)(fo)(現世佛(fo)(fo)(fo)(fo)),第(di)(di)二(er)大(da)石刻(ke)大(da)佛(fo)(fo)(fo)(fo),僅次于樂山彌(mi)勒大(da)佛(fo)(fo)(fo)(fo)(未來佛(fo)(fo)(fo)(fo))。1980年7月(yue)公布為四(si)川(chuan)省(sheng)文物(wu)保護單位。據清乾隆黃大(da)本編《榮縣志》裁:“大(da)佛(fo)(fo)(fo)(fo)山在(zai)(zai)城東(dong)一(yi)里(li),唐人刻(ke)大(da)佛(fo)(fo)(fo)(fo),與山齊,架(jia)殿十層(ceng),高(gao)四(si)十七丈,闊(kuo)十五丈。 “今(jin)佛(fo)(fo)(fo)(fo)像(xiang)巍然,而(er)筵楹橫豎,久沒于荒煙蔓草之(zhi)中(zhong)。”
2006年5月25日,榮縣大佛石窟作為唐代(dai)文物(wu)(wu),被國(guo)務院批準列入第六批全國(guo)重(zhong)點文物(wu)(wu)保(bao)護單位名(ming)單。
邑人(ren)趙熙編(bian)《榮縣志》載稱,榮縣大(da)佛(fo)系宋神宗元豐八年(1085),僧人(ren)淳德募(mu)修(xiu),元祐(you)七年(1092)成。但究竟何時所刻目前尚無定論(lun)。
大(da)(da)佛所在的廟宇,唐代名(ming)開化(hua)寺,后稱(cheng)大(da)(da)佛禪寺。宋代重修(xiu)后規模很大(da)(da),寺門抵今溪岸(an)。明末清(qing)初寺廟 毀(hui)于兵(bing)火,清(qing)嘉(jia)慶年間重建。以后時有(you)修(xiu)繕(shan)和擴建,因受地(di)(di)形限制,寺廟只能依山(shan)就勢;縮退(tui)山(shan)門,以大(da)(da)佛為中心(xin)向左(zuo)右兩邊展開,主要由大(da)(da)雄寶殿(dian)、觀音殿(dian)、地(di)(di)藏殿(dian)、達摩(mo)殿(dian)、羅漢(han)堂(tang)、藏經樓、方(fang)丈室、禪房(fang)等(deng)殿(dian)堂(tang)組成。山(shan)下遠望撣林;古剎錯落(luo)有(you)致。清(qing)末民初,寺內香火極為旺(wang)盛,鄰近州縣的善男信女,或上朝峨眉山(shan),或下朝寶頂,必(bi)經榮(rong)縣朝大(da)(da)佛。解(jie)放前后,年久失修(xiu),寺廟有(you)所損毀(hui)。“文革“結束后,國(guo)家撥專款維修(xiu)寺廟,廣植樹木(mu)。
現在,全寺占地(di)2萬(wan)平方米,建(jian)筑面積(ji)2000平方米,全系古(gu)建(jian)筑或仿古(gu)建(jian)筑。山(shan)(shan)上山(shan)(shan)下綠(lv)樹(shu)成(cheng)蔭,悠久(jiu)的人文景觀和美(mei)麗的自然風光融為一體,形成(cheng)川南(nan)地(di)區頗富吸引力(li)的風景名勝古(gu)跡之地(di)。
寺廟的(de)山門(men)在山麓西北,門(men)前l對石獅(shi),威武雄壯。進山門(men),拾級而(er)上。第一殿為重(zhong)檐歇山式殿宇。殿內(nei)塑大(da)肚(du)彌勒(le),正(zheng)稱(cheng)布袋(dai)和尚,俗稱(cheng)大(da)肚(du)羅(luo)(luo)漢、笑(xiao)(xiao)(xiao)羅(luo)(luo)漢。寺內(nei)所供奉的(de)大(da)都(dou)為諸(zhu)佛菩(pu)薩和舶來人(ren)(ren)物,只有這尊(zun)羅(luo)(luo)漢卻是地(di)(di)道的(de)中國(guo)人(ren)(ren)。而(er)且(qie)榮縣的(de)笑(xiao)(xiao)(xiao)羅(luo)(luo)漢全(quan)川有名,因塑得眉(mei)彎(wan)嘴(zui)翹(qiao),十分可(ke)笑(xiao)(xiao)(xiao),來看的(de)人(ren)(ren)無不發笑(xiao)(xiao)(xiao),笑(xiao)(xiao)(xiao)聲(sheng)通過羅(luo)(luo)漢的(de)口腔產生共鳴(ming),人(ren)(ren)們也(ye)仿佛聽到(dao)羅(luo)(luo)漢發生“咯(ge)(ge)咯(ge)(ge)咯(ge)(ge)”的(de)笑(xiao)(xiao)(xiao)聲(sheng)。現有這尊(zun)笑(xiao)(xiao)(xiao)羅(luo)(luo)漢為后來補塑,和以前相比雖有不同。但有榮縣籍書法家柳(liu)倩(qian)歷書名聯相伴(ban),也(ye)或(huo)可(ke)補其不足。聯云:開口便笑(xiao)(xiao)(xiao)笑(xiao)(xiao)(xiao)古今凡事付(fu)之一笑(xiao)(xiao)(xiao);大(da)肚(du)能(neng)容容天容地(di)(di)于人(ren)(ren)何所不客。
重檐(yan)殿(dian)宇之上是(shi)大(da)(da)(da)雄(xiong)寶殿(dian).殿(dian)內供奉的即為(wei)依山石刻的榮(rong)縣大(da)(da)(da)佛(fo),兩邊(bian)是(shi)泥塑的地藏和觀音。大(da)(da)(da)雄(xiong)寶殿(dian)原(yuan)為(wei)單檐(yan)四層架殿(dian)式建筑(zhu)(zhu),昔日人們只能“遠看大(da)(da)(da)佛(fo)頭(tou)。近看大(da)(da)(da)佛(fo)腳“。現為(wei)四重檐(yan)歇山式仿古建筑(zhu)(zhu),全稱大(da)(da)(da)佛(fo)護(hu)身樓,
簡稱大佛(fo)(fo)樓。登大佛(fo)(fo)樓,既可(ke)層層觀賞大佛(fo)(fo)雄姿, 又可(ke)左經蓮臺(tai);右轉嘯臺(tai)。
拾(shi)級頂上(shang),宜達(da)(da)頭頂佛光閣,舉目(mu)眺望,遠山近水,榮(rong)城(cheng)風貌。盡收眼底。榮(rong)縣大佛寺自清(qing)代復興后,屬撣(dan)(dan)宗(zong)之(zhi)一的臨(lin)濟宗(zong),故又稱(cheng)大佛撣(dan)(dan)寺。凡(fan)撣(dan)(dan)宗(zong)寺廟(miao)必供奉達(da)(da)摩祖(zu)師(shi)。清(qing)嘉(jia)慶二(er)十一年(1816),知(zhi)縣宮(gong)監(jian)桂捐資(zi)在大佛西面的崖壁(bi)上(shang)鎊刻(ke)“達(da)(da)摩渡江圖”。達(da)(da)摩,印度南方僧人(ren),南劉宋末年從(cong)海道來(lai)廣(guang)州,被梁武帝遇到首(shou)都建業(ye)(南京),傳播禪宗(zong)佛教(jiao),是中國佛教(jiao)禪宗(zong)的開創人(ren),世稱(cheng)達(da)(da)摩祖(zu)師(shi)。榮(rong)縣“達(da)(da)摩渡江圖”取材于(yu)達(da)(da)摩和梁武帝話不投機后,遂(sui)渡江至篙山少林寺這段故事。主像達(da)(da)摩高 4.9米,近乎圓(yuan)(yuan)雕。達(da)(da)靡有(you)用荷(he)禪杖,上(shang)掛蒲團和草鞋(xie),左手提佛珠(zhu),佛珠(zhu)粒粒可數。祖(zu)師(shi)肥頭圓(yuan)(yuan)臉。面肌突起,兩目(mu)圓(yuan)(yuan)睜。炯炯有(you)神,胸腹敞露(lu),肋(lei)骨橫呈,顯得(de)勇(yong)武有(you)力。身后魚(yu)翻浪滾(gun),僧衣隨風卷起,腳踏(ta)蘆葦,掉頭仍身站立(li)在洶涌波濤(tao)之(zhi)中,頗有(you)“誰(shui)謂河廣(guang),一葦航之(zhi)”之(zhi)風韻(yun)。
大佛(fo)崖的半山腰,有(you)古(gu)跡(ji)曰“嘯(xiao)臺”。相(xiang)傳(chuan)黃帝之子(zi)玄囂(xiao)(xiao)打獵時(shi)在(zai)此(ci)小憩。是為(wei)(wei)“囂(xiao)(xiao)臺”。又傳(chuan)魏晉名士 孫登(deng)來榮,登(deng)臺長嘯(xiao),其聲悠(you)揚,有(you)如鳳(feng)凰之音;故北(bei)宋(song)(song)《榮州(zhou)圖經》稱此(ci)為(wei)(wei)“孫登(deng)嘯(xiao)臺”。 嘯(xiao)臺崖壁還(huan)有(you)唐宋(song)(song)摩崖造像,西(xi)方極樂世界,十八羅(luo)漢(han)(han),其中(zhong)“羅(luo)漢(han)(han)群龕”引入注目龕高3.4米(mi),寬4.6米(mi),深0.46米(mi),內(nei)刻(ke)(ke)六尊(zun)羅(luo)漢(han)(han),其中(zhong)三尊(zun)頭部已毀。六劈羅(luo)漢(han)(han)中(zhong)間浮雕一(yi)(yi)(yi)株桃樹,枝上懸一(yi)(yi)(yi)仙(xian)桃。靠(kao)仙(xian)桃的羅(luo)漢(han)(han),一(yi)(yi)(yi)尊(zun)雙手(shou)交叉(cha)乎放在(zai)胸前,悠(you)閑自在(zai):另一(yi)(yi)(yi)尊(zun)面朝仙(xian)桃,似無動(dong)于(yu)衷。造像表(biao)現了(le)他們超脫凡塵,不為(wei)(wei)利祿所(suo)動(dong)的神(shen)態(tai)。這種布局的雕刻(ke)(ke)為(wei)(wei)全國(guo)罕見,有(you)一(yi)(yi)(yi)定研究價值(zhi),已為(wei)(wei)《中(zhong)國(guo)美(mei)術全集四(si)川石窟雕塑》收(shou)集。“嘯(xiao)臺總一(yi)(yi)(yi)郡之勝(sheng)”。唐宋(song)(song)時(shi)在(zai)此(ci)建(jian)(jian)有(you)棟字軒(xuan)檻(jian),北(bei)宋(song)(song)建(jian)(jian)“一(yi)(yi)(yi)勝(sheng)亭(ting)”,供(gong)人憑(ping)臨懷古(gu)。若(ruo)登(deng)臺極目,東可望巍巍大佛(fo),西(xi)可俯幽(you)深龍洞。唐宋(song)(song)以來,這里就是人們樂于(yu)游覽之地。歷史上的樓臺亭(ting)閣,棟宇軒(xuan)檻(jian)早毀。1982年(nian),根據古(gu)籍記載,揣(chuai)摩宋(song)(song)代“一(yi)(yi)(yi)勝(sheng)亭(ting)”舊址,在(zai)嘯(xiao)臺一(yi)(yi)(yi)側重建(jian)(jian)“一(yi)(yi)(yi)勝(sheng)亭(ting)”,供(gong)人歇足眺望,憑(ping)吊古(gu)人。